Bilindiği üzere, 4 Aralık dünyada olduğu gibi ülkemizde de “Dünya Madenciler Günü” olarak kutlanılmaktadır.
4 Aralık tarihi, madenciliğin piri olarak kabul edilen Santa Barbara’ya adanmış olup, Roma İmparatorluğu zamanında babasının gazabından kaçarak, madencilerin çalışmakta olduğu bir mağaraya sığınan ve bu madenciler tarafından azize kabul edilen-Santa Barbara’nın aynı zamanda İzmit’te yaşamış olması ve efsanenin geçtiği mekânların Anadolu olmasının da ayrı bir önemi vardır. Ama bugün koruyucu aziz ve azizelerin merhametine sığınmanın oldukça gerilerde kaldığı bilim ve tekniğin yol göstericiliğinde risklerin en asgariye indirilerek güvenli çalışmanın mümkün olduğu, sendikal örgütlenmelerle hak ve hukukunu koruma yollarının bilindiği bir zamanın içinden geçerken madencinin dramatik serüveninin halen değişmemiş olması, yaralayıcı olduğu kadar da, düşündürücüdür.
Her türlü tehlike ve zorluk altında doğayla mücadele ederek emek veren ve ürettiği yeraltı kaynaklarını insanlığın hizmetine sunan madencilere, tüm toplumun vefa borcu bulunmaktadır. Yerin metrelerce altında insanlığa hizmet için gerektiğinde canlarını hiçe sayan maden emekçilerine hakettikleri değerin verilmesi aynı zamanda bir insanlık görevidir. Her vardiya başında ”selametle”diye uğurlanan, işyerinin kapısında “selametle”ve “uğur ola” yazan, çıkışta birbirlerine “geçmiş olsun”diyen, başkalarının da onları “geçmiş olsun” diye karşıladığı başka bir meslek yoktur.
Milyonlarca yılda oluşan ve yenilenemez yeraltı kaynaklarımız olan madenlerimizi uluslararası madencilik tekellerinin çıkarına değil halkın yararı doğrultusunda çevre, doğal ve kültürel zenginliklerimizi koruyarak, mühendislik bilimi ve tekniği doğrultusunda aranması, işletilmesi ve değerlendirilmesine yönelik politikaların hayata geçirilmesini hedefleyen bir güne çevirme kararlılığı ve adaletin, özgürlüğün, kardeşliğin, barışın egemen olduğu daha iyi zamanlarda “4 Aralık Dünya Madenciler gününü” kutlayabilmek umuduyla, kazalarda yitirdiğimiz tüm maden emekçilerimizi saygıyla anıyoruz…
